Helemaal niks meer.

Wie ben ik om te zeggen dat het niet leuk is. Wie ben ik om te zeggen hoe het voelt als de zon langzaam wegdrijft. En jij doorzevert over een leven na het donker. Ik zal niets zeggen. Ik zal kijken. Van de zon naar jouw handen. Tot de gebaren moe worden. En de hoop op morgen zal opgaan met hetzelfde gemak als de rook van je sigaretten. Tot je langzaam wegebt. Tot iets dat later veel weg zou hebben van een herinnering. Tot helemaal niks.

Op een koude winternacht.

Pijn terwijl mijn tenen ontdooien.

Van steenachtig ijs. Terug naar water.

En tot het stroomt,

blijft de last van adaptatie.

Ik krijg de neiging om naar buiten te lopen.

Laat hen koud blijven, zonder pijn.

Maar het moest gaan stromen

voor ik naar bed ga.

En het lukt heus wel zonder jou.

Al zou ik het niet erg vinden.

Als iemand nu
mijn tenen zou omarmen.

Mijn kleine voeten
zou warmen.

De geur van Glassex.

Omdat de kringen van bier, en strepen van vingers iets te veel weg hadden van herinnering. En de dagen nieuw en schoon moesten voordoen. Tot hij kon beginnen aan een schone lei moest alles in het nu blijven. Geen net, en zeker geen straks. Soms wel en soms niet, maar nooit terug, of refererend aan iets dat ooit gebeurd of eens plaatsgevonden had. Zodoende waste ik zijn zaad van mijn lichaam en toen ik mijn hoofd weer boven water had was alles zo goed als nieuw. Alsof het nooit gebeurd, of nooit meer zou. De mogelijkheid lag aan onze voeten, toch mochten we niet hopen of over peinzen, maar ons enkel huizen in de impulsiviteit van ons bestaan. Waarin we soms mogen en soms niet. Waarin we soms zijn en soms niets.

Thuis is waar je hart ligt.

Diep onder de uitgestrooide as van de vergetelingen naast het crematorium.

Wasmachinewaarheden.

Dat dit het wel moest het wel wezen had ik eerder gedacht. Maar wanneer de lijn zo overeenkomt met het contour, mijn tandenborstel zich zo thuis voelt. Stapels kleding hun naam verliezen. Maar toch, zodra mijn was zich vermengde met de jouwe, kleurde alles rood. 
En zo zag ik de kleuren, die kleuren ik zag, ze waren anders. Verdomde het verwarrende spectrum dat jij voor ogen had. Vooralsnog dacht ik dat wij kleuren zagen, en dat dan hetzelfde was. En ik vraag een ieder die de waarheid in pacht heeft om het mij uit te leggen. Voor nu zal ik dan mijn hoofd rusten op het kussen waar jij ooit lag. En drinken uit het glas dat jij ooit in je handen had. Tot jij de waarheid ziet, of ik. Die wij ooit zagen.

Mooie Dingen

Op een singel, of een dijk

Weet ik niet meer of ik kwam

Of juist net ging

Maar dat is juist iets moois

Een fles witte wijn wordt ontkurkt

Ik word misselijk

Ik voel me een waardeloze minnaar

Maar dat is juist iets moois

Ik kan de mooie dingen wel beschrijven

Maar het boek was toch beter

Dit ben ik, op mijn dieptepunt

Neem me mee, neem me mee

Naar de andere kant van de zee

Naar het volgende hoofdstuk

Van ons twee

Ik weet niet of ik de tulpen in mijn hand

Had gekregen of wou weggeven

t verwelkt

Tot iets afzichtelijks overblijft

Een wodkainfuus wordt aangelegd

Het verleegt me

Met schaamrood tot over mijn oren

Maar dat is juist iets moois

Ik kan de mooie dingen wel beschrijven

Maar het boek was toch beter

Dit ben ik op mijn dieptepunt

Neem me mee, neem me mee

Naar de andere kant van de zee

Naar het volgende hoofdstuk

Van ons twee

Ergens tussen zwart en grijs,

dwarrel ik tot ik wacht, en wacht

In een wachtkamer

Van mooie dingen

Donker en met weinig licht

Lig ik op de vloer

Te wachten op later

Tot we weer dromen

Tot we weer dromen

Zonder kater

Ik kan de mooie dingen wel beschrijven

Maar het boek was toch beter

Dit ben ik op mijn dieptepunt

Neem me mee, neem me mee

Naar de andere kant van de zee

Naar het volgende hoofdstuk

Van ons twee

Deze fles in jouw naam.

Niet langer de lippen die mij dronken kusten.
Maar nu een fles.
Ergens tussen het grijs en het zwart dwarrel ik,
tot ik wacht, en wacht.
Sla mij en loop weg,
want alsjeblieft,
de maan zelfs doet mij krenken.

Unpretty things.

Ik voel, ik voel, wat jij niet voelt
en het is 100% grijs.

Kerstverlichting

Op dat moment wist ik dat ik mij niet mocht binden aan hetgeen die avond zich had afgespeeld. Ik kreeg immers meermaals op mijn kop van iets dat veel weg had van een tak. Toch deed het bed mij goed. Wiskeylippen kusten mij dronken, tot ik niets meer was dan een ons, dat zich in de diepste krochten probeerde terug te trekken. Weg van de buitenwereld, in een fort van dons.