Deze fles in jouw naam.

Niet langer de lippen die mij dronken kusten.
Maar nu een fles.
Ergens tussen het grijs en het zwart dwarrel ik,
tot ik wacht, en wacht.
Sla mij en loop weg,
want alsjeblieft,
de maan zelfs doet mij krenken.

Unpretty things.

Ik voel, ik voel, wat jij niet voelt
en het is 100% grijs.

Kerstverlichting

Op dat moment wist ik dat ik mij niet mocht binden aan hetgeen die avond zich had afgespeeld. Ik kreeg immers meermaals op mijn kop van iets dat veel weg had van een tak. Toch deed het bed mij goed. Wiskeylippen kusten mij dronken, tot ik niets meer was dan een ons, dat zich in de diepste krochten probeerde terug te trekken. Weg van de buitenwereld, in een fort van dons.