Ik zit hier maar en de bomen kijken de lucht niet meer aan. Het water schopt niet meer tegen de dijk maar de boten varen nog altijd in de haven. Alles moet nu veranderen. Er moet kleur en liefde. Passie moet met zachte stem. Kleur moet over. Want ik moet allang niet meer. Ik moet alleen. Ik moet nog altijd gevaar. En ik moet nog altijd passie. Maar ik moet zeker alleen.
donderdag 7 januari 2010
woensdag 6 januari 2010
Ik ben een vogel nu.
Nu over mijn grote teen die onder de laken uitstak. Mijn pas gewassen haren nog nat in mijn nek. Niets over het zout op de wangen. Enkel de dons in mijn laken. Wellicht nog iets over hij die de kamer in komt lopen. Zodra het licht uit is en het bed lang niet meer zo koud, droom ik weg. Hij geeft mij nog een kus. Houdt mij heel de nacht vast.
Abonneren op:
Posts (Atom)
