Bij wijze van spreken.

Nu ik hier lig met mijn hoofd op jouw borst, en het slaan van jouw hart door mijn hoofd beukt, maakt het mijne zich klaar voor een tegenslag. Mijn ogen vallen dicht. En dan slaan nietszeggende woorden genadeloos toe. Dus bij wijze van spreken is er niets aan de hand.

Laat mij in mijn zeven sloten.

Om met letters te spelen op een vroom vel papier. Letters schuiven over het pas beschreven blad tot mijn glazen het voor mij verhelderen. Onbepaalde tijd later door duisterheid verlicht.
Zo open ik mijn doos en ruim ik weer roekeloos de rommel van de vloer. Dan haal ik de woorden uit mijn mond. Als niemand het ziet.