Familie bijster.

Mogen wij
als foto's
en als film?
Dat wij dan
staan
zonder jassen
in ons eigen
familieportret.
Met een vader
en een moeder.
Al heel lang bij elkaar.

En dat ik dan
begin.
Voor een altaar
in een pak.
En zij in
jurk.
Ja.
Jullie trots.

Met twee ouders
en een kind
als
twee ogen
en een mond.
Onlosmakelijk
verbonden.

Dromen die vervliegen maar dan toch uitkomen.

Zodra ik de deur zou sluiten zou ik een punt zetten achter alles wat ik die dag gedaan had. En nog nooit  kwam een punt zo onverwacht als toen. Want de zin bleek nog lang niet af,

Iets met bomen en gedoe.

Met de ongewone charme van een vergane kroonluchter

Loop ik langs de straten

Probeer ik enigszins te vluchten.

Ontwijk ik mensen die willen praten

Tot ik bij de boom ben

En daar mijn rug steun geef tegen de schors.

Bij een bankje in een park. Jij weet waar. Zit ik daar.

Met in mijn buik, een gevoel van verdriet, zo van net niet.

Met mijn voeten in het gras

En de neus in de wind

Mijn ogen knijpen dicht

Mijn lippen samen.

Ik weet het niet meer

En ik hoef het niet te weten.

Gaan jullie maar door met dat gedoe

Ik kap ermee.