Op dat moment wist ik dat ik mij niet mocht
binden aan hetgeen die avond zich had afgespeeld. Ik kreeg immers meermaals op
mijn kop van iets dat veel weg had van een tak. Toch deed het bed mij goed. Wiskeylippen kusten mij dronken, tot ik niets meer was dan een ons, dat zich in
de diepste krochten probeerde terug te trekken. Weg van de buitenwereld, in een
fort van dons.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten