Obscure tragedies.

In de donkerte voel ik mij vrij. Dan kan ik iets. Voel ik meer. Terwijl aandachtige ogen oordelen, zien de mijne alleen kleine stralen licht die het mooier maken dan het is. En zodra ik het onvervalste licht weer inloop steek ik een sigaret op en laat ik achter wat ik kan voelen. Het geaffecteerde heeft mijn affectie. Mijn voorkeur.

Gevoelens met zonnebrillen.

Het gras tussen mijn vingers en mijn shirt niet geheel over mijn buik. De bas dreunt nog door mijn hoofd. De zon op mijn voorhoofd en mijn schoenen nog ergens waar ik niet meer ben. Dansen, draaien, drank en rook.

Mijn lief, de klootzak.

En mijn hoofd draait zich nog een keer om.
Ik hou er van. En dan wat?
Ik vergeet je.
Weet al niet hoe meer jouw geur.

Je laat me.
Tegen ritme in. Dat doe jij.
Ik herken dat.
Weet niet eens meer hoe jouw woorden.

Ik zou nog liever.
Liever met dat van jou.
Zingen, gillen, dansen. Van daken, langs meren.
En dan als één. Zoals nooit. Maar toch als vroeger.

Wederom, zoals bekend, nogmaals