Drie jaar later.

De afgelopen acht jaar was dit hier voor mij een haven. Een plek waar ik kon ventileren en waar mijn gedachten structuur en rust vonden. Soms grap ik dat hier enkel puberpoëzie staat, maar ik geef wel degelijk heel veel om deze plek en haar inhoud. Ik merkte de afgelopen tijd dat ik behoefte had aan een plek waar mijn geschrijfjes anoniemer terecht konden, waardoor hier al langere tijd niets verscheen. Op deze plek kwamen te vaak mensen die ik persoonlijk kende. En dat is lief en fijn dat ze het hier in de gaten hielden, maar ik voelde me bekeken. Wat hier is, mag blijven. Maar er zal hier geen nieuwe "puberpoëzie" verschijnen. 

Een oud begin van een nieuw einde.

Dus misschien

Zie je me nog

Verschijnen

Tussen de lijntjes

Van mijn voorhoofd.

Heel veel liefs.

Eli