Mijn voeten gleden onder de dekens vandaan en daar lagen ze: stil, koud en weerloos. Mijn arme tenen - die liever een paar sokken hadden gehad - wachtten tot de tijd door klokken en wijzers werd vermaald tot alleen iets als herrinering.
Jij had mijn handen niet losgelaten als ik het niet had gevraagd.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten