Où il ne pleut pas.

Op dat moment vielen honderden, misschien wel duizenden druppels op mijn gezicht. Gevolgd door een immens welbevinden. En zo zag ik het water wegspoelen het putje in, samen met de weerzin en agonie. Hij was mijn favoriet. En nog eigenlijk. Hij mag nu niet meer weg. Dat zou hij, bij wijze van spreken, toch niet meer mogen doen? En zo kwam de bekommering. Harder dan ooit.