Nervus ophthalmicus

Vroeger was ik jonger dan vandaag. En de dagen zijn nu langer. Mijn leeftijd draagt mij mee. Tot het einde van de tijd. En alles wat overblijft is een lichaam vol herinnering. Want zelfs dat kleine beetje geweten is dan vervlogen.

±

Niet alles is anders nu je weg bent. Bussen komen nog altijd te laat. Mensen rijden nog altijd door rood. Ik schrijf nog altijd met mijn rechterhand. En de hemel staat nog steeds blauw van de uitlaatgassen. Dus ook jouw herinnering is hier. Van jouw neus tot over mijn oren. Jouw dromen zweven nog door de lucht. En ik. Ik sta hier. Zoals altijd. Het is alleen alsof jij op vakantie bent. En even niet meer terug komt. Want niets is anders nu je weg bent.

In loving memory of Jesse

Spelenderwijs.

Ik spreek mijn woorden uit met verve. Zet mijn stappen doordacht. Kies mijn blikken geheel niet ondoelmatig. Reageer adequaat. Ik speel mooi weer. Tot het doek valt en ik weer tijd heb voor nostalgie.

De bevrijdende zucht.

Hij moet gegeseld, aan het kruis genageld, gekneveld, dood gemaakt, gemolesteerd maar eerst besneden en met pekel bestrooid, kielgehaald, geëlectrocuteerd, met botte speren in de ribben geprikt. Gefolterd en bespuugd door de Jihad en door een adelaar de ogen uit geprikt. Vergiftigd en verstoten, opgeblazen, gevierendeeld, gestenigd, neergestoken, opgehangen en overreden en vergast. Maar verder ben ik dol op mannen.

Où il ne pleut pas.

Op dat moment vielen honderden, misschien wel duizenden druppels op mijn gezicht. Gevolgd door een immens welbevinden. En zo zag ik het water wegspoelen het putje in, samen met de weerzin en agonie. Hij was mijn favoriet. En nog eigenlijk. Hij mag nu niet meer weg. Dat zou hij, bij wijze van spreken, toch niet meer mogen doen? En zo kwam de bekommering. Harder dan ooit.

Hou godverdomme van mij.

lieveling