Er was een tijd dat mijn wereld bestond uit een zwarte delta.

Wij houden handjes vast. Terwijl wij onze neuzen tegen de ramen drukken. We tekenen gezichtjes in de condens. Het regent buiten. We wisselen van hand. En zitten met onze billen op de verwarming. Kijkend naar de historie. Van besneeuwde bergen tot ongestrikte veters. Maar zodra ik het raam wil openen kletteren reuzachtige regendruppels kapot op mijn juist nog zo zorgeloze gezicht.
Vertel mij maar hoe stom ik ben. Maar smijt mij niet meer uit het raam.