En maakte mij weer zoals ik was.

Buiten tikte de regen tegen het raam van onze kamer. Maar bij ons, onder de dekens van zijn dekbed, was de wind. In mijn hoofd was het windstil, gelukkig stil, stil en duidelijk. Maar mijn opstandige benen.. Mijn opstandige benen daarentegen, zij waaiden zich tegen de jouwe. De storm in mijn onderbuik waaide harder dan voorheen. Bomen werden ontwricht en huizen opgepakt en weggesleurd. Gevolgd door de echte wind. De ware. De realitaire. De wezenlijke. Die eerlijke wind. En waaide mij om mijn schouders. Sloeg mij vervolgens tegen de grond en ik voel nog de kou in mijn vingers. Nu, onbepaalde tijd later, regent het in mijn kamer. En ook de wind is terug.