Er staat er wit huis op de dijk.

Het was een nu, zoals het nu niet meer is.
Een sleutel vloog in een hoop woorden.
Woorden waarin de regen mooier was dan het water alleen.
Want ik was de regen. En het water. Maar jij alles.
Omdat dat is wat we doen. We zijn, en vallen omlaag.
En in die tussentijd moeten we maar ergens onder een boom zien te schuilen.